Νέα σελίδα 3

      

Ταξιδεύοντας στο χρόνο  Με οδηγό στη γεύση Κάθε γεύση μια ιστορία Σαν της γιαγιάς τα παραμύθια Η γη της αφθονίας Editorial
 
 


Ενας κύκλος αένος
Κύκλος του Χρόνου
Γευστικές διαδρομές
 


 

Η δημοσίευση συνχρηματοδοτείται από τη ΕΕ, το Ε.Π ΕΠΑΑ-ΑΥ/ΟΠΑΑΧ του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης κι Τροφίμων και από ιδία συμμετοχή του Επιμελητηρίου

 
Γευστικές διαδρομές στη Λέσβο - Συνταγές από το Μανταμάδο
 
Ο Μανταμάδος

Πιλάφι με ψάρια

Μπουρέκι

Τυροκούλουρα

Σφιγγάτο

ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΣ

Ο Δήμος Μανταμάδου έχει πληθυσμό 3.210 κατοίκους και έκταση 119.585 στρ. Πρωτεύουσα του Δήμου είναι ο Μανταμάδος και περιλαμβάνει 4 Δημοτικά Διαμερίσματα: Μανταμάδου, Κάπης Πελόπης και Κλειούς στην οποία η αρχαιολογική σκαπάνη, έφερε στην επιφάνεια αρχαίο οικισμό της Πρώιμης Χαλκοκρατίας περί το 3200 π.Χ. στη θέση Παλιόκαστρο.

Ο Μανταμάδος είναι κτισμένος μέσα σε λαγκαδιά για να προστατεύεται από τους επιδρομείς, ενώ το χρώμα του είναι δεμένο με τον γύρο τόπο, αφού οι πέτρες των σπιτιών προέρχονται από τα γύρω βουνά. Οι κάτοικοι ασχολούνται με την καλλιέργεια της ελιάς, ιδιαίτερα όμως με την κτηνοτροφία. Το όνομά του προέρχεται από την τουρκική λέξη μαντάς που σημαίνει βόδι.

Η αγγειοπλαστική ήταν μια από τις πρώτες απασχολήσεις των κατοίκων, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα και περίφημα είναι τα μανταμαδιώτικα κουμάρια, που χρησίμευαν για τη μεταφορά του νερού από τις πηγές και τις βρύσες, ενώ ταυτόχρονα το διατηρούσαν δροσερό. Ο Μανταμάδος έχει λαμπρή πνευματική παράδοση. Οι κάτοικοί του διασώζουν μέχρι τις μέρες μας ένα σημαντικό ρεπερτόριο τραγουδιών, που συνοδεύουν τις παραδοσιακές γιορτές, τα ήθη και τα έθιμα, πολύ πιο πλούσιο από άλλα χωριά που έχουν παράδοση σε οργανοπαίκτες και μουσικές κομπανίες.

Ο Μανταμάδος είναι ιδιαίτερα γνωστός και για τα γαλακτοκομικά και τυροκομικά του προϊόντα, ενώ το γιαούρτι Μανταμάδου, φτιάχνεται με τον παλιό αυθεντικό τρόπο, μέσα στις παραδοσιακές πήλινες "γραβούδες". Πασίγνωστος όμως είναι ο Μανταμάδος για το μεγάλο προσκύνημα του Ταξιάρχη του, που χτίστηκε πριν από το 1700, ενώ το 1879 ανοικοδομήθηκε εκ βάθρων. Το εικόνισμα του Αγίου είναι ανάγλυφο και ο θρύλος αναφέρει ότι το φιλοτέχνησε ένας μοναχός, από πηλό και αίμα. Το πανηγύρι του Ταξιάρχη γίνεται την Κυριακή των Μυροφόρων και παίρνει μεγάλη θρησκευτική λαμπρότητα, ενώ συνδέεται και με το αρχαιολατρικό έθιμο της ζωοθυσίας. Πρόκειται για την τελετουργική σφαγή του ταύρου, ενώ στους αποθηκευτικούς χώρους του μοναστηριού προετοιμάζεται το παραδοσιακό «κισκέκ(ι)».

Όλη τη νύχτα μαγειρεύεται μέσα σε μεγάλα καζάνια υπό τους ήχους τραγουδιών το «κισκέκ» (βρασμένο κρέας κοπανισμένο με σιτάρι και κύμινο), το οποίο το επόμενο πρωί μοιράζεται στους κατοίκους της περιοχής και τους προσκυνητές. Κομβικό σύμβολο του πανηγυριού είναι - εκτός από τον ταύρο και το άλογο. Τα άλογα κοσμούνται περίτεχνα και στο πλαίσιο του πανηγυριού διοργανώνονται ιπποδρομίες με παλλεσβιακή συμμετοχή.

Παραθαλάσσιες περιοχές είναι η «Πεδή», ο «Αγιος Στέφανος», ο «Παλιός» και λίγο βορειότερα το "Γενί Λιμάνι" και τα «Τσόνια» με όμορφα ταβερνάκια όπου μπορεί κανείς να χαλαρώσει και να πιει το ούζο του.